Autokonsumpcja energii elektrycznej określa jaka jej część wytwarzana przez instalację fotowoltaiczną jest zużywana na bieżąco, a więc nie musi być oddawana do sieci jako nadwyżka. Jest to zależne od doboru instalacji w stosunku do potrzeb energii oraz sposobu jej wykorzystania. Zwykle w domach jednorodzinnych nie przekracza ona 20÷30% w skali roku. Niski poziom autokonsumpcji ma miejsce zwykle w sezonie letnim, gdy instalacja fotowoltaiczna pracuje z najwyższą wydajnością, a mieszkańcy w ciągu dnia przebywają poza domem. Poziom autokonsumpcji energii obniża się wówczas do minimum. Większa część energii będzie musiała być oddawana do sieci elektroenergetycznej i następnie odbierana na zasadzie tzw. opustów.
Dlaczego poziom autokonsumpcji energii powinien być jak najwyższy?
Od tego ile energii zużyte zostanie bezpośrednio na miejscu, zależy ile energii będzie musiało być oddane i przechowane w sieci elektroenergetycznej. Za energię przesyłaną i odbieraną z sieci, sprzedawca energii pobiera “prowizję” 20% (w przypadku instalacji o mocy nie większej niż 10 kW). Im więcej energii będzie oddawane do sieci i rozliczane w ramach opustów, tym większa będzie wartość wspomnianej “prowizji” i tym niższy efekt ekonomiczny z zastosowania instalacji fotowoltaicznej. Zwiększania autokonsumpcji energii można dokonywać korzystając z urządzeń elektrycznych podczas wydajnej pracy instalacji fotowoltaicznej. Wymaga to jednak albo przebywanie w domu w ciągu dnia, albo też stosowania inteligentnych systemów zarządzania zużyciem energii jakim jest system OPTI-ENER.